Kars diye evden çıkıp kendini Diyarbakır’da bulmak 🙂
Uzun zamandır hayalini kurduğum Doğu Ekspresi yolculuğumu 2017 Ocak ayında yapmayı kafaya koymuştum, araştırmaları yapıp sürekli hayaller kuruyorum falan heyecandan öleceğim. Bu planları mahalleden çocukluk arkadaşlarıma anlattım bizde gelelim dediler tamam dedim. Önce Eylem, Sinem ile 3 kişi gidelim dedik. Sonra Eylem Asuman’ı da çağıralım dedi, iyi ama o gelmez dedim önceki Karadeniz gezilerimizden biliyorum falan. Çat Asuman bende geleceğim dedi evden izinleri falan aldı. Plan trenle gidip, uçakla Kars’tan dönmek. 15 gün kala tren biletlerini takip etmem lazım tabi o sıra popüler Doğu Ekspresi, tüm İnterrail Türkiye ekibi bilet kovalıyor. O gün ofiste şeytan mı dürttü bilmiyorum istediğim tarihe 17 gün kalmış TCDD’nin sitesine baktım, bir de ne göreyim açmışlar biletleri hem de tüm yataklı ve kuşetliler dolu ben şok. İnanmadım ilk dedim olamaz sayfayı yeniliyorum falan yok. Ağlayacağım nerdeyse bütün planı sadece o tarihte gitmeye odaklanarak yaptım dönüş uçağını da almışız . Hadi ben, Eylem Sinem kampanyadan 60 TL’ye aldık ya Asuman napacak sonradan dahil oldu diye 200 TL ye yakın parayı da verdi. Hemen Ankara müşteri hizmetleri numarasını arıyorum, kimle konuştum bilmiyorum durumu anlatıyorum, dedim satamazsınız biletleri daha 15 gün olmamış kime sattınız naptınız falan, tabi hayalimi anlattım o sıra çocuğa bunu bekliyordum ben gidemicek miyim nolcak diyorum tabi ağlamaklı bir ses tonu var bende moral gitmiş, sistemde sorun olmuş olabilir bilmiyorum bakayım dedi, arada bakıp kontrol edin 2 saat sonra tekrar arayın dedi. Neyse benim surat beş karış sayfanın başında bekliyorum sürekli F5 ile takıldık bir süre. Sonra bir anda sadece 2 vagon boş gözüktü , o biletleri nasıl aldım hiç bilmiyorum hani böyle filmlerde bombanın patlamasına 3 saniye vardır ama o 3 saniye geçmez ya öyle işte.
YOLA ÇIKTIK
Biletleri aldıktan sonra tarihleri defalarca kontrol ettim ,aldığıma da inanmadım. 🙂 Efenim biletlerde tamam artık gitme günü geldi, İstanbul –Ankara hızlı tren sonra Doğu Ekspresi hazır. Her şeyi hazırlamışız aldık çantaları sırtımıza gitcez, Asuman’ın annesi Rafiye Yenge bağırıyor camdan Asuman gel gitme vazgeç, uyma Kader’e içimde bir huzursuzluk var diyor taksi de kapıda bekliyor he. Dedim yenge biz gidiyoruz artık çok geç.
Ankara’ya geldik, tabi tren hattı tadilatta o yüzden Doğu Ekspresi Kırıkkale’den başlıyor. Ankara tren garının oradan ücretsiz otobüslerle oraya gidiyoruz. 40 50 dakika sürüyor sanırım. Issız sessiz sakin bir tren garında hayallerimi süsleyen Doğu Ekspresini görünce içim bir tuhaf oldu ilk. Yolları izle izle bitiremedim, çok az uyudum nerdeyse akşam karanlığında da yıldızlar nasıl parlayıp beni benden aldı anlatamam. Müziklerim ve notlarım eşliğinde Doğu Ekspresi tam bir efsaneydi. Planda Kars, Çıldır, Iğdır, Doğubayazıt var. Buraları gezdik sağolsun Iğdır’dan Deniz, Kars’tan Arzu ve Yadigar ile gezilerimiz renklendi. Son akşam Karstayız. Öğretmenevinde sıkıntı çıktığı için Arzu bize başka bir yer ayarladı. Madem son akşam hadi vedalaşma tadında yemeğimizi yedik, sonra tarihi güzel bir mekan vardı orda da çaylarımızı kahvelerimizi içer sohbet ederiz dedik. Güzel bir geziyi bitirip üzerine anılarımızı konuşurken, Asuman’la yan masayaya giden afilli tatlı tabaklarını görüp bize de bize de deyip herkesi baştan çıkarıyoruz , nasıl olsa son gece harcayalım son paraları nolcak senede kaç defa böyle çıkıyoruz diye diye aldık tatlıları. Bir anda durun kızlar check in yapayım dedim . Mesajlara bakmamla içimdeki şoku atlatmaya o enfes tatlıların bile etkisi olmayacağını anlamam 2 saniye sürdü. Pegasusun öğlen attığı uçuş iptal mesajını okumadan geçen ben kara kara ne yapacağız diye düşünmeye başladım. Rafiye yengenin içine doğan şey bu muydu acaba 🙂 Önümüzdeki 3 gün Kars ve yakın çevresinden uçuşlar ya yok ya da dolu. Allah’tan istediğimiz tarihe ücretsiz değişiklik hakkı vermiş ama ne yapacağız bilmiyorum.
Dedim kızlar sakin olun o iş bende nasıl olsa kaderileheryere değil mi sloganımız ayarlıcam ben. Son anda çıkan aksiliklerden dolayı ucuza ayarladığımız nasıl olsa son gece diye 2 yatağı birleştirip 3 kişi yatacağımız yatağa geçip kağıdı kalemi çıkarıp plan yapmaya başlıyorum. Sömestr tatiline denk geldiği için otobüslerde full dolu. Neler yazdım çizdim aklımdan ne şehirler geçti her şey karmakarışık. Sabah olsun hayrolsun dedik. Sinemle fırına gidip simit falan alalım esnafa soralım belki bişiler çıkar dedik. Fırıncı abiye durumu anlattık aman Karsta kalmayın da nereye giderseniz gidin dedi , haydaaa sende mi abi diyecek olduk vazgeçtik. Neyse kendimize Erzurum otobüs bileti bulduk, gündüz orayı geziyoruz, tabi paralar azaldı idareli harcamamız lazım, taksiyle oraya buraya giden biz artık yürüyoruz 🙂 Dedim kızlar gündüzleri gezip akşamları otobüsle başka yere gidelim ki konaklamaya vereceğimiz parayla ulaşımı karşılarız falan filan çakallıkları peşindeyim. Gece otogardan atladık otobüse sabah Hakkâri Hakkâri kalkıyor Hakkâri sesleri ile nerde olduğumuzun şokunun atlatmaya çalışarak kendimizi Van otogarında buluyoruz. Hava daha tam aydınlanmamış kendimizi mescide atıp biraz dinleniyoruz. Bundan sonra yeni mekânımız mescitler oluyor. Bu karda kışta ne işiniz var diye herkese dert anlatmaktan bir hal olduk. Gezmekten yorulduk yeminle, hem deli gibi her yeri görelim istiyoruz hem de yeter artık diyoruz. Akşam tekrar otogara gidiyoruz, bizim otobüs geliyor bi an önce kendimizi otobüse atıp uyumak istiyoruz. Muavinin kendi işini yapmasına izin vermeden bagaja eşyaları biz atıyoruz otobüsün kapısını bile Asuman bir düğme bulup açıyor dışardan, çocuğun bi dur bi dur vallah ben böyle yolcu görmedim şaşkınlık cümleleri eşliğinde geçiyoruz otobüse. İstikamet Diyarbakır. Bitlis üzerinden oraya gideceğiz, nasıl uyuduysak birinin bizi uyandırması ile gözlerimizi açmaya çalışıyoruz. Bitliste narkotik arama yapcakmış, Sinem’de annesine kaçak sigara almış bi kaç paket bişey olur mu diyor fısıltıyla , dedim benim kavanozdaki süt tozunu eroin sanmazlarsa sıkıntı yok atlatırız.
Tabi kimlik isteyen memur arkadaşta nasıl tatlı bişey o uyku sersemiyle hmm yakışıklıymış bile demişim. 🙂 Aramayı sorunsuz atlatıp sabah kendimizi kadim şehir Diyarbakırda buluyoruz. O gün artık son günümüz akşamına İstanbula uçuşu bi ordan bulduk. Artık gezmekten, soğuktan halimiz kalmamış. Erkende olsa kendimizi yeni yapılan Diyarbakır havaalanına atıyoruz. Havalı bir mesciti vardı, ordaki görevli ablalarla takıldık. Doğu Ekspresi için yanımıza aldığımız ketıl da duruyor, çıkardık ne var ne yok yicez. Ablaların bir hoşuna gitti kaynaştık, bizden ketılı ödünç istediler verdik 1 saat sonra kısır yapıp bize getirdiler . Öyle böyle derken bizim 5 günlük plan oldu mu 8 gün bence baya da güzel oldu, istesek o kadar güzel olamazdı. Yolun karşımıza ne çıkarcağı belli olmuyor, son anda gitme diyen Rafiye yengem Asuman’la şimdi Avrupa planı yapıyoruz vallaha haberin olsun 🙂 Yol açık, yola çıkın 🙂 Hayat yollarda güzel…
